ျပာလဲ့လဲ့မိုးေကာင္းကင္ေအာက္
ငါတေယာက္တည္း
ေယာင္လည္လည္နဲ ့
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္
ညင္သာတဲ့ေလအေဝွ ့မွာ
ကပ္ညိွပါလာတဲ ့ ကိုယ္သင္းနံ ့ေလး
ငါ မက္မက္ေမာေမာ
လိႈက္ရွဴမိသြားတယ္..
ရနံ ့ေလးရယ္
ရနံ ့ေလးရဲ ့သခင္ ကို
ငါ တမ္းတမ္းတတ ရွာေဖြ မိေနတယ္...
အမွတ္တမဲ့ဆိုေပမဲ ့
ငါ့အတြက္ေတာ့
အမွတ္တရ ေလး ျဖစ္သြားတယ္
ရနံ ့သခင္ေလးရယ္
ဘယ္ဆီဘယ္ေနမွန္းမသိတဲ ့
ရနံ ့သခင္ေလးကို
တမ္းတ မက္ေမာေနတဲ့
ငါဟာ
တကယ္ဆို
မျဖစ္နိုင္တဲ့ ဘဝတခုကို
အိမ္မက္မက္ေနတာပါလား
အိမ္မက္ေလးရယ္
ငါဘယ္ေတာ့မွ
အိမ္မက္ေလးကေန
မႏိႈးထခ်င္ဘူးကြယ္
ငါ့ရနံ ့သခင္ေလး ကို
အိမ္မက္ထဲမွာပဲ
ထာဝရ ေတြ ့ခ်င္ေနမိတယ္......
အိမ္မက္ေလးကေန
ဘယ္ေတာ့မွ မႏႈိးထပါရေစနဲ ့ေနာ္....
4 comments:
ရနံသခင္ေလးနဲ႔ အျပင္ေလာကမွာဆံုဆည္းပါေစဗ်ာ။
ကဗ်ာေကာင္းပဲဗ်ာ။
ရနံသခင္တဲ႕လားးးးးးးးးးးးးးခံစားခ်က္ေလးေကာင္းတယ္
မုိးစက္ပြင္႕ေလးေရ
ကဗ်ာ လာဖတ္တယ္ အညာသူေလးေရ ဘုိင္ တာ႔တာ
ဒီမမ ေတာ့ ဒီအလြမ္း အေဆြးထဲကကုိ မထြက္ေတာ့ပါလား အဟီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္တြင္းျဖစ္ေတြဆုိေတာ့ ကာ ေကာင္းပါ၏ ကဗ်ာကလည္းေကာင္း ခံစားခ်က္ကလည္း ေကာင္းဆုိ ေတာ့ အဟီး ဘာမွ မလုိေတာ့ဘူးေပ့ါေနာ္
Post a Comment
ဖတ္ပီးရင္ေတာ့ နဲနဲေလာက္ မန္ ့ခဲ့ေနာ္....